| در ۱۹۷۴ شرکتهاى آگوستا (ایتالیا) و ام.بى.بى. (آلمان غربى سابق) طراحى مشترک هلیکوپترى رزمى را آغاز کردند. طرح مشترک آنها، بهنام اى.- ام.بى.بى.-۱۱۵، از هلیکوپترهاى اى.-۱۰۹ و بى.او.-۱۰۵ بزرگتر بود. هرچند که این همکارى در اثر مشکلات فنى بهزودى به هم خورد، آگوستا براى تأمین نیازهاى «نیروى زمینى ایتالیا»، تحقیقات این طرح را پیگیرى کرد. نیروى زمینى خواهان یک هلیکوپتر ضدتانک بود که براى اجراى مأموریتهاى حمله به مواضع زمینى هم قابلاستفاده، و ضمنا براى خدمت در نیروهاى ناتو در دهه ۱۹۹۰ مناسب باشد. در ۱۹۷۷ مجلس ایتالیا بودجه طرح جدید را تصویب کرد، و از آن پس، آنرا منگوستا نامیدند.
طرح نهایى منگوستا در ۱۱ سپتامبر ۱۹۸۳ براى نخستین بار پرواز کرد. تا زمان تحویل اولین فروند منگوستا به نیروى زمینى در ۱۹۸۶، بیش از دو میلیون ساعت کار تحقیقاتى و تولیدى بر روى آن انجام شده بود؛ براى ساخت پیشنمونههاى آزمایشى هم بیش از یک میلیون ساعت وقت صرف شده بود.
منگوستا یک هلیکوپتر کوچک مناسب براى میدان رزم است، و براى اجراى مأموریتهاى ضدزره، اسکورت، و تهاجمى بهینه شده است. دو سرنشین این هلیکوپتر، بر اساس رویه مرسوم، پشت سر هم قرار مىگیرند، و جایگاه سرنشین عقبى کمى بالاتر از سرنشین جلویى است. شیشههاى کابین منگوستا مسطح، و کمتلألؤ است. این هلیکوپتر در ناحیه دماغه، به حسگرهایى براى سیستمهاى دید در شب، جلونگر مادون قرمز، بردیاب لیزرى، و سایت تسلیحات مجهز است. بالهاى کوتاه منگوستا علاوه بر کاهش بار وارده بر پروانه در پرواز افقى، به چهار پایه نصب تسلیحات مجهز است. منگوستا قادر به استفاده از تسلیحاتى به شرح زیر است: موشکهاى تاو، هلفایر، راکتها، و تیربارها در مأموریتهاى تهاجمى، و موشکهاى سایدویندر، میسترال، و استینگر در نبردهاى هوایى.
همه قسمتهاى منگوستا در برابر گلولههاى آتشبارهاى ۷ر۱۲ میلیمترى از فاصله ۸۰۰ مترى مقاوم است، و کلاهک پروانه چنان طراحى شده که بیشترین حفاظت را براى مکانیزم کنترل پروانه تأمین کند. این هلیکوپتر قادر به اجراى عملیات در محیطهاى آلوده شده از بمبهاى شیمیایى و میکروبى است، و نسبت به اختلالات الکترونیکى هم مقاوم است. با استفاده زیاد از مواد مرکب (تا حد ۶۱% از وزن خالى هلیکوپتر)، منگوستا بهاندازه ۲۵% از کبرا و ۵۰% از آپاچى سبکتر است. |
