| پیدایش طرح ۲۲۸ از زمانى شروع شد که شرکت دورنیر با حمایت مالى دولتى به تحقیق درباره «بالى با تکنولوژى جدید» (تى.ان.تى.) مشغول شد. پس از مراحل مطالعاتى، بالى با مقطع فرابحرانى بر روى یک فروند دورنیر ۲۸ دى.-۲ (اسکاىسروانت) نصب شد، و هواپیماى مذکور در ۱۴ ژوئن ۱۹۷۹ به کمک دو موتور جدید گارت پرواز کرد. براى دستیابى به بیشترین کارآیى، دورنیر بدنه جدیدى هم طراحى کرد تا طرح جدید بتواند براى انواع متنوعى از مأموریت‌ها به کار رود؛ بهویژه، حمل مسافران در مسیرهاى محلى بسیار موردتوجه دورنیر بود. در طرح نهایى، هرچند جنبههایى از طرح اسکاىسروانت همچنان ثابت ماند، اساساً طراحى جدیدى انجام شده بود.
دورنیر طرح جدید را ۲۲۸ نامید، و با تدارک دو بدنه متفاوت از نظر طول کلى، دو مدل ۲۲۸-۱۰۰ و ۲۲۸-۲۰۰ را براى حمل ۱۵ تا ۱۹ نفر مسافر عرضه کرد. با پیگیرى همزمان کار طراحى، پیشنمونههاى این دو مدل به ترتیب در ۲۸ مارس و نهم مه ۱۹۸۱ به پرواز درآمدند. مدل ۲۲۸-۱۰۰ با پنج فوت طول کمتر از ۲۲۸-۲۰۰، وزن نشست و برخاستنى شبیه آن دارد، و علاوه بر توانایى حمل ۳۰۰ پوند بارمزد بیشتر، بردى دو برابر ۲۲۸-۲۰۰ دارد. در ۱۸ دسامبر ۱۹۸۱ مدل ۲۲۸-۱۰۰ گواهینامه صلاحیت پروازى را در آلمان غربى (سابق) بر اساس استانداردهاى امریکایى فار ۲۳ دریافت کرد، و در فوریه سال بعد، اولین فروند آن به یک خط هوایى نروژى تحویل شد. با اجراى حدود ۷۱۴،۰۰۰ ساعت پرواز بدون سانحه تا پایان سال ۱۹۹۰، دورنیر ۲۲۸ یکى از ایمن‌ترین هواپیماهاى رده خودش محسوب مىشود.
در ۲۹ نوامبر ۱۹۸۳ «مؤسسه هوانوردى هندوستان» مجوز تولید (مونتاژ) ۱۵۰ فروند دورنیر ۲۲۸ را براى تأمین نیازهاى نظامى و غیرنظامى محلى دریافت کرد. اولین هواپیماى مونتاژ هند در ۳۱ ژانویه ۱۹۸۶ در کانپور پرواز کرد.
بر اساس تجارب حاصل از ساخت ۲۲۸ و با استفاده از نتایج برنامه مطالعاتى تى.ان.تى.، از اواخر سال ۱۹۸۶ شرکت دورنیر کار توسعه طرح جدید دورنیر ۳۲۸ را آغاز کرد. براى دورنیر ۳۲۸ مأموریتهاى نظامى شناسایى دریایى، پشتیبانى، تجسس و نجات، و ترابرى نیرو و بار موردنظر بوده است. |
