| با وجود موفقیت دى.اچ.سى.-۳ (آتر)، که سومین محصول شرکت دهاویلند بعد از پایان جنگ جهانى دوم بود، این هواپیما یک ضعف مهم داشت؛ آتر با ظرفیت حمل ۹ نفر مسافر و دو نفر خدمه، بزرگتر از حدى بود که بتواند با یک موتور، عملکرد پروازى خوبى داشته باشد، و هواپیماهاى همردهاش (از نظر بارمزد)، همگى به چند موتور مجهز بودند. همچنین، ایمنى یک موتور براى کاربرانى که از آتر در مسیرهاى بد آبوهوا استفاده مىکردند، و یا عمل نشستن و برخاستن را از روى آب انجام مىدادند، چندان مناسب نبود. این ضعف، فروش آتر را محدود مىکرد. بنابراین، طراحان دهاویلند دست بهکار شدند، و با استفاده از دو موتور ۱،۴۵۰ اسببخار ساخت پرات اند ویتنى، طرحى را بهوزن ناخالص ۱۲،۹۴۰ کیلوگرم ساختند که دى.اچ.سى.-۴ (کاریبو) نامیده شد. تولید کاریبو در ۱۹۵۸ آغاز شد، و مجموعاً ۳۰۷ فروند از آن تولید شد که عمدتاً براى نیروهاى نظامى مناسب بودند، و بیشتر این تولیدات در اختیار ارتش ایالات متحده قرار گرفت. به این ترتیب، موضوع یک طرح تکموتوره سبک غیرنظامى براى جانشینى آتر همچنان ذهن طراحان دهاویلند را مشغول نگه داشت تا آنکه با عرضه موتور جدید توربوپراپ پى.تى.-۶ ساخت پرات اند ویتنى، که ابعاد جمعوجورى داشت، زمینه تحقق آن ذهنیت فراهم شد.
بهزودى موتور جدید پرات اند ویتنى رابطه نزدیکى با دهاویلند پیدا کرد، و مهندسان دهاویلند اولین آزمایش پروازى آن را بر روى دماغه یک فروند مهدآزمون بیچ ۱۸ براى شرکت یونایتد ایرکرافت انجام دادند. با عرضه موتور پى.تى.-۶ و کاهش چشمگیر وزن و ابعاد موتور، دهاویلند برنامه طراحى یک هواپیماى دوموتوره سبک را در ۱۹۶۲ آغاز کرد. اهداف عمده طراحان در این برنامه چنین بود: قابلیت زودپروازى، کمبودن هزینه تولید، عملپذیرى از روى زمین یا آب یا برف، ظرفیت حمل بارمزد بیشتر از آتر تا حد ۶۰%، و نگهدارى و استفاده آسان.
طراحى اولیه هواپیماى جدید، به نام دى.اچ.سى.-۶ (توین آتر)، در آوریل ۱۹۶۳ آغاز شد. بعضى از ویژگی‌هاى آتر (مثل شکل سطح مقطع، درهاى عرشه پرواز و کابین اصلى، مقطع بال، و دهانه بالچهها) در طرح جدید ثابت نگه داشته شد. با کاستن از برنامه آزمایشهاى تونل باد، پنج فروند پیشنمونه در کمترین زمان ممکن آماده شدند، و بر اساس نتایج آزمایشهاى پروازى، اصلاحاتى بر روى آنها انجام شد. اولین پیشنمونه توین آتر در ۲۰ مه ۱۹۶۵ براى نخستین بار پرواز کرد، و بهزودى مورد توجه کاربران کشورهاى مختلف قرار گرفت. همزمان با بازاریابى کارگزاران دهاویلند، هواپیماى توین آتر در هفتم آوریل ۱۹۶۶ گواهینامه صلاحیت پرواز کانادایى را دریافت کرد.
پنج فروند پیشنمونه اولیه را سرى ۱ نامیدند، و اولین مدل تولیدى، سرى ۱۰۰ نامیده شد. مدل سرى ۲۰۰ با ۷۰% افزایش حجم بارگیرى، در ۲۸ مارس ۱۹۶۸ گواهینامه صلاحیت پروازى را دریافت کرد. کمتر از یک ماه، مدل ۳۰۰ هم گواهینامه صلاحیت پروازى را دریافت کرد، و در دو نوع همگانى و محلى بهخدمت درآمد. علاوه بر مدل‌هاى برشمرده، مدل‌هایى هم با ارابههاى فرود شناور و یا اسکى فراهم شدهند. |
