| در ابتداى دهه ۱۹۶۰ و پس از اعلام مناقصه «فرماندهى ترابرى نظامى نیروى هوایى ایالات متحده» براى ساخت یک هواپیماى ترابرى توربوفن، شرکتهاى بوئینگ، داگلاس، جنرال داینامیکس، و لاکهید طرحهایى را پیشنهاد کردند. در ۱۳ مارس ۱۹۶۳ طرح لاکهید (شعبه جورجیا) به نام سى.-۱۴۱، که به استارلیفتر شهرت یافت، برنده مناقصه شد. پنج فروند پیشنمونه سى.-۱۴۱ اى. ساخته شدند که اولین آنها براى نخستین بار در ۱۷ دسامبر ۱۹۶۳ پرواز کرد. قرارداد ساخت ۲۸۴ فروند دیگر هم بین نیروى هوایى و شرکت لاکهید منعقد شد.
سى.-۱۴۱ اولین هواپیماى ترابرى جت بود که براى فروریزى چتربازان ارتش ایالات متحده به کار گرفته شد. همچنین، چند فروند از این هواپیما پس از اجراى اصلاحات سازهاى موضعى، توانایى حمل موشکهاى بالستیک بینقارهاى مینوتمن را کسب کردند؛ وزن ۴۱،۷۳۱ کیلوگرمى ( ۹۲،۰۰۰ پوندى) این موشکها بسیار افزونتر از بیشترین بارمزد مجاز استاندارد ۳۲،۱۳۶ کیلوگرمى ( ۷۰،۸۴۷ پوندى) استارلیفتر بود. بهعلاوه، با تجهیز سى.-۱۴۱ به سیستم فرود همهگونههوایى، این هواپیما با استانداردهاى «رده +۲» از مجموعه مقررات «اداره هوانوردى فدرال» منطبق شد.
تا اوایل دهه ۱۹۷۰ آشکار شد که استارلیفتر بیشتر از قابلیت بارگیرى فیزیکىاش، مىتواند بارمزد حمل کند؛ بنابراین، تصمیم گرفته شد که طول بدنه همه هواپیماهاى تولید شده (بهجز چهار فروند آزمایشى) افزایش یابد. با این اصلاح، سى.-۱۴۱ بى. ساخته شد. پیشنمونه مدل بى. با افزایش طول بدنه تا حد ۴/۰۶ متر در بالادست بال و ۳/۰۵ متر در پاییندست بال، بهاندازه ۳۰% ظرفیت حمل بار بیشتر داشت. این پیشنمونه براى اولین بار در ۲۴ مارس ۱۹۷۷ به پرواز درآمد، و آخرین فروند ساخته شدهاش، در ژوئن ۱۹۸۲ تحویل شد.
پس از بهکارگیرى سى.-۱۴۱ اى. در جنگ ویتنام، سى.-۱۴۱ بى. در همه عملیات نظامى ایالات متحده مورداستفاده قرار گرفت. حمایت از رژیم صهیونیستى در جنگ اکتبر ۱۹۷۳، عملیات گرانادا در اکتبر ۱۹۸۳، عملیات پاناما در دسامبر ۱۹۸۳ (شامل فروریزى ۲،۰۰۰ نفر چترباز در بزرگترین یورش هوایى پس از جنگ جهانى دوم)، و جنگ خلیج فارس در سالهاى ۱۹۹۰ و ۱۹۹۱، نمونههایى از حضور جدى این مدل استارلیفتر بوده است.
هرچند بروز پدیده خستگى فلزات در قسمتهاى مختلفى از سازه استارلیفترها نگرانکننده بود، و نیروى هوایى هم برنامهاى را براى تعویض آنها با سى.-۱۷ اى. آغاز کرد، این برنامه با جدیت چندانى پیگیرى نشد. |
