ابتکار بالهاى پشتهمى پس از آزمایشهاى دوران جنگ جهانى دوم به فراموشى سپرده شد؛ اما در ۱۹۷۷ ظهور مجدد بسیار موفقى داشت. هواپیماى کوئیکى طرح جدیدى بود که بر اساس این ابتکار ساخته شد. این هواپیماى خانهساز کمتوان را تام جوئت، جن شیهان و برت روتن طراحى کردند. عملکرد پروازى کارآمد کوئیکى، مرهون استفاده از سازه فوم-فایبرگلاس بود، که امکان ساخت هوابُرهاى لایهاى بسیار دقیق را امکانپذیر مىکرد.
تشریح ترکیببندى کوئیکى کمى دشوار است. از نظر بالهاى تقریباً هماندازه بسیار نزدیک بههم، کوئیکى از رده هواپیماهاى دوباله پشتهمى محسوب مىشود. ولى سازندگان، آن را از نوع بالکدار معرفى مىکنند؛ چون سکانهاى افقى، بر روى بال جلویى نصب شده، و شهپرها بر روى بال عقبى قرار گرفتهاند. ویژگى جالب دیگر کوئیکى، قرارگیرى ارابههاى فرود اصلى در نوک بال زیرین است.
در ۱۹۸۰ قطعات کوئیکى به صورت خانهساز به بازار عرضه شد؛ به همین دلیل، تعداد ساخته شده کوئیکى از مجموع تعداد هواپیماهاى دوباله پشتهمى ساخته شده از زمان لانگلى تا به حال بیشتر است. موفقیت کوئیکى نتیجهاى طبیعى داشت: توسعه مدلى دوسرنشینه و کمى بزرگتر کیو.-۲، و همچنین، نمونهاى تقلیدى بهنام دراگون فلاى.