| پیدایش طرح ترایدنت از ژوئیه ۱۹۵۶ آغاز شد. در آن زمان، خط هوایى انگلیسى بى.ئى.اى. براى تأمین نیاز آتى خود، یک هواپیماى جت مسافربرى ۱۰۰ نفره را با چنین مشخصاتى خواستار شد: امکان حمل حداکثر ۱۹،۰۰۰ پوند بارمزد از روى باندهاى ۶،۰۰۰ فوتى و پرواز در یک مسیر ۱،۰۰۰ مایلى با سرعت ۶۰۰ مایل بر ساعت. در آن زمان، تصمیم ایرفرانس مبنى بر بهکارگیرى جت مسافربرى دوموتوره کاراول باعث شد که بى.ئى.اى. بر سریعتر بودن هواپیماى مورد نیازش (نسبت به نیازهاى اعلام شده اولیه) تأکید کند. از بین پیشنهادهاى دریافتى، طرح شرکت دهاویلند به نام دى.اچ. ۱۲۱ با سه موتور و دم T-شکل، بیشتر با نیازهاى اعلامشده سازگار بود. به این ترتیب، بى.ئى.اى. در اوت ۱۹۵۷ اعلام کرد که فعلاً شش فروند هواپیماى مسافربرى کامت ساخت دهاویلند را براى رفع نیازهاى موقتى خریدارى مىکند، و دى.اچ. ۱۲۱ را براى تأمین نیازهاى بلندمدت خود در نظر گرفته است.
دى.اچ. ۱۲۱ طى مراحل طراحى، تدریجاً بزرگتر و سنگینتر شد. این موضوع، به همراه رشد ظرفیت حمل مسافر، بى.ئى.اى. را واداشت که ضرورت کوچکتر شدن ابعاد هواپیما تا حد حمل ۹۷ نفر را به دهاویلند یادآورى کند. بنابراین، با حفظ همان سطح مقطع اولیه، بقیه ابعاد بهطور یکسانى کوچک شد؛ تا حدى که طول بدنه به اندازه ۱۳ فوت و دهانه بال به اندازه ۱۷ فوت کوتاه شد. در ژانویه ۱۹۶۰ با تحولات حقوقى وضعیت شرکتهاى انگلیسى، دهاویلند به شرکت تازهتأسیس هاوکر سیدلى پیوست، و پس از بررسى یکهزار نام پیشنهادى، نام طرح دى.اچ. ۱۲۱ به ترایدنت تغییر کرد. اولین فروند ترایدنت از نوع ۱سى. در نهم ژانویه ۱۹۶۲ به پرواز درآمد.
هاوکر سیدلى، که به موفقیت صادرات ترایدنت بسیار امیدوار بود، حتى پیش از پایان پروازهاى آزمایشى، مدلهاى ۱ئى. (با ظرفیت ۱۱۵ نفر مسافر) و ۱ اف. (با ظرفیت ۱۲۸ نفر مسافر) را آماده کرد. تا ۱۸ فوریه ۱۹۶۴ چهار فروند پیشنمونه ترایدنت بهمدت ۱،۸۰۰ ساعت پرواز آزمایشى انجام دادند، و ترایدنت گواهینامه صلاحیت پروازى را دریافت کرد. با وجود امیدهاى اولیه براى پرفروش بودن ترایدنت، این هواپیما به دلیل ضعف نسبى عملکرد از روى باند (در مقایسه با بوئینگ ۷۲۷) نتوانست همه انتظارها را برآورده کند. تعویض موتورهاى ۱سى. با موتورهاى قویتر (بهاندازه ۵%)، فقط تا حدى این مشکل را رفع کرد.
ترایدنت اولین هواپیمایى است که براى پرواز کاملاً خودکار (حتى در مرحله تقرب و فرود) طراحى شد. اولین آزمایش فرود خودکار این هواپیما در پنجم مارس ۱۹۶۴ با موفقیت انجام شد. با وجود سقوط یک فروند ۱سى. به دلیل وقوع «واماندگى عمیق»، تکامل ترایدنت متوقف نشد، و مدلهاى متعدد دیگرى عرضه شد که غالباً طول بدنه (ظرفیت حمل مسافر) و نوع موتور آنها با هم متفاوت بود. حتى سانحه پرتلفات روز ۱۸ ژوئن ۱۹۷۲ براى یک فروند ۱سى.، که آن هم دچار «واماندگى عمیق» شده بود، تأثیر چندانى بر تکامل ترایدنت نداشت، و هاوکر سیدلى مدلهاى جادارتر ۴ و ۵ را پس از شمارههاى ۲ و ۳ بررسى کرد. در ماه اوت ۱۹۷۷ بر روى بالهاى یک فروند ترایدنت ۳بى. ترکهایى مشاهده شد که به دلیل نشست و برخاستهاى متعدد این هواپیما در مسیرهاى کوتاه به وجود آمده بود. نتیجتاً تعداد زیادى از ترایدنتهاى خطوط هوایى اصلاح شدند، و تولید این هواپیما در ژوئن ۱۹۷۸، پس از تولید ۱۱۷ فروند، متوقف شد. |
