| ایلیوشین-۱۸ |
۱۹۵۷ | Il-18 |
| هواپیماى ترابرى میانبرد | ||
|
||
|
||
| کارخانه ایلیوشین هواپیماى ایلیوشین-۱۸ را براى تأمین نیاز خط هوایى آئروفلوت به مسافربر جدیدى در دوران پس از جنگ، عرضه کرد، و از تکنولوژى جدید توربین گازى در طرح آن بهره برد. پیشنمونه ایلیوشین-۱۸، به نام مسکوا، در ژوئیه ۱۹۵۷ براى اولین بار به پرواز درآمد. پس ساخت دو نمونه پیشتولید، یک گروه ۲۰ فروندى ایلیوشین-۱۸ تولید شد. تعدادى از این ۲۰ فروند، به موتور کوزنتسف مجهز شدند، و براى بقیه موتور ایوچنکو را به کار بردند که به موتور استاندارد تولید این هواپیما تبدیل شد. ایلیوشین-۱۸ با ظرفیت اولیه ۸۴ صندلى تولید شد، و پس از ورود به خدمت در آوریل ۱۹۵۹، بهزودى بخش مهمى از فعالیتهاى آئروفلوت را بر عهده گرفت، و به صورت مکملى براى هواپیماى جت دوموتوره توپولف-۱۰۴ درآمد.
پس از تأمین نیازهاى اولیه آئروفلوت، ایلیوشین-۱۸ به طور گستردهاى براى امور غیرنظامى به کشورهاى تحتنفوذ شوروى (سابق) صادر شد. احتمالاً بین ۷۰۰ تا ۸۰۰ فروند از این هواپیما تولید شده که تعدادى از آنها در اختیار نیروهاى نظامى هم قرار گرفتند. در ۱۹۶۱ تولید ایلیوشین-۱۸ وى. آغاز شد. این مدل با موتور قویتر و ظرفیت حمل سوخت بیشتر، بین ۹۰ تا ۱۱۰ نفر مسافر را حمل میکند. پس از اجراى تغییراتى در طراحى کابین، حذف محل بار عقبى، و کشیدهتر کردن ناحیه پسین قسمت تحتفشار، ایلیوشین-۱۸ ئى. ساخته شد که قادر به حمل ۱۲۲ نفر مسافر است. با اضافه کردن مخزنى در ناحیه بدنه، ظرفیت حمل سوخت به اندازه ۲۷% افزایش یافت، و مدل دى. ساخته شد. دو مدل اخیر در ۱۹۶۵ به خدمت آئروفلوت درآمدند. تعدادى از ایلیوشین-۱۸ها پس از آنکه از حمل مسافر کنار گذاشته شدند، با تجهیز به یک درِ بزرگ بارگیرى در ناحیه عقبى بدنه، براى حمل بار مورد استفاده قرار گرفتند. در ۱۹۸۶ هنوز هم بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ فروند ایلیوشین-۱۸ در حال خدمت بودهاند. |
||
هواپیماى مسافربرى میانبرد ایلوشین-۱۸ در انتهاى دهه ۱۹۵۰ به خدمت خط هوایى آئروفلوت درآمد. |
||
|
||
|
||
|
||
|
||
سهنماى ایلوشین-۱۸ (کوت) |
||
| مشخصات فنی ایلیوشین-۱۸ دی.
|
||
|
||
|
||
