| پس از شکست نسبى هواپیماى مسافربرى مدل ۳۷۷ شرکت بوئینگ در مقابل دى.سى.-۶ و کانستیلیشن، مدیران بوئینگ مصمم شدند که اساساً نوع متفاوتى از مسافربرها را تجربه کنند. این زمان، مصادف با دوران شهرت و اعتبار مسافربر انگلیسى کامت (ساخت دهاویلند) بود. بنابراین، طرح یک هواپیماى مجهز به موتور توربوجت و با برد کافى، بسیار جلب توجه می‌کرد. طراحان بوئینگ بر اساس طرح بى.-۴۷ و با استفاده از تجربه ساخت سى.-۹۷، هواپیماى مسافربرى مدل ۷۰۷ را طرح کردند. هدف آنها در این طرح، دستیابى به سرعت کروز ماخ ۰/۸۲-۰/۸۵ در ارتفاع ۳۰،۰۰۰-۴۰،۰۰۰ فوت، و ضمناً امکان پرواز با وزن نهایى از روى باندهاى ۷،۸۰۰ فوتى بود.
هرچند بوئینگ تمام توانش را براى طرح جدید به کار انداخت، خطوط هوایى از پذیرش آن اکراه داشتند؛ عاقبت نافرجام کامت براى آنها هشداردهنده بود. بهعلاوه، استفاده از چنین هواپیماى جدیدى، معضلاتى در مورد خدمه باتجربه و مسائل خدمات فنى به بار می‌آورد. سرانجام، در ۱۵ ژوئیه ۱۹۵۴ طرح ۷۰۷ با نام اولیه مدل ۸۰-۳۶۷ (اختصارا دش ایتى) براى اولین بار به پرواز درآمد. قرارداد ساخت ۲۹ فروند از مدل سوخترسان ۷۰۷، به نام ۷۱۷، براى «نیروى هوایى ایالات متحده» در شرایطى منعقد شد که طرح بوئینگ در رقابت شدیدى با هواپیماى جدید شرکت داگلاس (دى.سى.-۸) بود؛ البته دى.سى.-۸ هم به همان موتورهاى مورد استفاده ۷۰۷ مجهز شده بود. در آن شرایط، قرارداد ۲۹۶ میلیون دلارى خط هوایى پان امریکن در اکتبر ۱۹۵۵ براى خرید ۷۰۷، که بزرگترین سفارش ساخت یک هواپیماى تجارى تا آن زمان بود، پیروزى بزرگى را نصیب ۷۰۷ کرد. اولین مدل ۷۰۷ در ۲۳ سپتامبر ۱۹۵۸ گواهینامه صلاحیت پروازى را دریافت کرد.اساساً طرح ۷۰۷ تحولى در امور رفاهى (و تجملگرایى) خطوط هوایى به وجود آورد. صندلی‌هاى راحت، پنجرههاى متعددى با میدان دید وسیع براى سرنشینان، و آشپزخانهها محیطى رؤیایى براى مسافران بود. قابلیت پرواز در ارتفاع بالا با کمترین اغتشاشات جوى ناراحتکننده و استفاده از بهترین نوع تهویه مطبوع، از عوامل دیگر جلب مشترى براى ۷۰۷ بود. بهعلاوه، امکان استفاده از هر آرایش دلخواه صندلی‌هاى درجه یک و توریستى، نکات مثبتى براى خطوط هوایى محسوب می‌شد.
به خاطر قابلیت پرواز مناسب و ایمنى زیاد تولیدات اولیه، از ۷۰۷ مدل‌هاى متعدد مسافربرى، نظامى، و اطلاعاتى فراهم شد. در بین مدل‌هاى مسافربرى، مدل‌هاى ۳۲۰ و ۴۲۰ با ابعادى بزرگتر از مدل ۱۲۰ و ظرفیت حمل سوخت بیشتر، قادر به حمل ۱۸۹ نفر مسافر در مسیرهاى ۵،۰۰۰ مایلى بودند. تا زمان توقف تولید در ۱۹۷۷، مجموعا حدود ۹۱۷ فروند از همه انواع ۷۰۷ تولید شده بود.
به دلیل علاقهمندى نیروى هوایى براى خرید یک هواپیماى سوخترسان بر اساس طرح ۷۰۷، بوئینگ مدل ۷۱۷ را عرضه کرد که علاوه بر امکانات استفاده براى سوخترسانى، در نقش یک هواپیماى باربرى هم قابلاستفاده بود. روش سوختدهى ۷۱۷، از نوع بوم پرنده و به صورت تلسکوپى بود. اولین هواپیماى تولیدى ۷۱۷، با نام نظامى کى.سى.-۱۳۵، در ۱۸ ژوئیه ۱۹۵۶ از خط تولید خارج شد. کى.سى.-۱۳۵ با قدرت پرواز در ارتفاع بالا (۴۰،۰۰۰ فوت) و سرعت کروز زیاد، بهآسانى هواپیماهاى نظامى را در حین سوختدهى همراهى می‌کند، و بهعلاوه، محدودیت چندانى هم از نظر زمان سوخترسانى ندارد.
هواپیماهاى کى.سى.-۱۳۵ بهویژه در جنگ ویتنام بهطور مؤثرى خلبانان جنگندهها را پشتیبانى کردهاند. تا پایان تولید در ۱۹۶۵ بیش از ۷۵۰ فروند کى.سى.-۱۳۵ تولید شد که تا ۱۹۹۷ (حدود ۴۰ سال پس از تحویل) هنوز بسیارى از آنها همچنان به خدمت مشغول بودهاند.
بنابر ارزیابىهاى نیروى هوایى، ۷۰۷ براى حمل ادوات و تجهیزات یک رادار پرنده، مناسب تشخیص داده شد که به ساخت هواپیماى ئى.-۳ («سیستم کنترل و هشدار هوابرد» معروف به آواکس) انجامید. |
