| دفتر طراحى و ساخت میل، که در ۱۲ دسامبر ۱۹۴۷ با مدیریت میخائیل میل کارش را آغاز کرد، آخرین مرکز هلیکوپترسازى تأسیس شده در شوروى (سابق) بود. میخائیل میل فعالیتش را با مطالعه اتوجایروها آغاز کرد، و بعداً به هلیکپوترها علاقهمند شد. اولین طرح مرکز طراحى میل، جى.ام.-۱ بود که بعدها میل-۱ خوانده شد، و ناتو آن را هیر نامید.
اولین فروند از سه پیشنمونه اصلى میل-۱ در سپتامبر ۱۹۴۸ (تنها ۱۱ ماه پس از تشکیل دفتر طراحى میل) بعد از فرود واژگون شد. با این حال، میل-۱ اولین هلیکوپتر واقعى روس‌ها بود که با پروانه اصلى (از نوع تماماً مفصلى) و پروانه دمى ساخته شد، و توانست دو ماه زودتر از رقیب خود، یعنى یاک-۱۰۰، به پرواز درآید. طى سال‌هاى بعد، شکل و ترکیب ساختمانى تیغههاى میل-۱ بسیار اصلاح شد. تیغههاى اولیه میل-۱ داراى تیر فلزى و سازه چوبى با عمر خستگى حدود ۲۰۰ ساعت بود؛ اما در ۱۹۶۱ در مدلى بهنام موسکویچ از تیغههاى تماماً فلزى استفاده شد، و عمر خستگى به ۲،۰۰۰ افزایش یافت. هرچند طرح اولیه میل-۱ پایدارساز افقى در روى دم نداشت، چنین پایدارسازى در همه مدل‌هاى تولید شده به کار رفت. درون میل-۱ دو یا سه نفر مسافر مىتوانستند در کنار هم و در پشت سر خلبان بنشینند؛ البته میدان دید آنها چندان وسیع نبود.
طى یک پرواز آزمایشى، یکى از پیشنمونههاى میل-۱ در ارتفاع ۵،۰۰۰ مترى از کنترل خارج شد، و سقوط کرد. در این سانحه، خلبان توانست خودش را نجات بدهد. مدتى بعد، طى پرواز آزمایشى پیشنمونه دیگرى، در اثر نقص پروانه دمى، سانحهاى رخ داد که به کشته شدن خلبان و کمکخلبان آزمایشى انجامید. این سوانح باعث توقف برنامهها نشد، و پس از اجراى اصلاحاتى، در ۱۹۴۹ تولید انبوه میل-۱ آغاز شد.
هرچند موتور پیستونى و جعبهدنده میل-۱ به‌تنهایى حدود ۲۵% از وزن خالى ماشین را تشکیل مىداد، و به همین دلیل هم میل-۱ قدرت حمل بارمزد کمى داشت، خط تولیدش سال‌هاى متمادى بدون تغییر چندانى به کار تولید مشغول بود؛ در طول این سال‌ها، گروه طراحان میل مشغول بررسى طرح‌هاى مهم‌ترى بودند. خط تولید میل-۱ تا سال ۱۹۶۵ با تولید حدود ۱،۸۰۰ فروند، در روسیه و لهستان فعال بود. |
