هواپیماى آزمایشى ایکس.-۱ در سالهاى ۱۹۴۴-۱۹۴۶ براى تحقیق در مورد پرواز گذرصوتى و فراصوتى ساخته شد، و اولین پرواز فراصوتى را به خلبانى چارلز ییگر در ۱۴ اکتبر ۱۹۴۷ انجام داد؛ قبلاً هواپیماى فراصوتى آلمانى دى.اف.اس. ۱۹۴ (۱۹۳۸) مهدآزمونى پرنده براى موتورهاى راکتى بود.. هدف تحقیقات با ایکس.-۱، مشخص کردن امکان پرواز فراصوتى سرنشیندار، بررسى توزیع بار آئرودینامیکى، و مسائل تعادل و پایدارى در شرایط پرواز گذرصوتى بود. در آن زمان هنوز نظریههاى آئرودینامیکى محدوده گذرصوتى ضعیف بود، و امکانات آزمایش بر روى مدل هم تکامل کافى نداشت. در واقع، با وجود امکان انجام آزمایش بر روى مدل، آزمایشهاى پرواز واقعى، بهویژه پروازهاى سرنشیندار، اجتنابناپذیر بود.
طراحى پیکربندى ایکس.-۱ بسیار محافظهکارانه بود، و امکان پرواز فراصوتى را هم حفظ میکرد. بالهاى مستقیم با نسبت منظرى زیاد، تضمینى براى قابلیتهاى مطلوب پرواز زیرصوتى بود، و براى ابعاد کوچک این هواپیما، سطوح کنترل کوچک، ساده، و مکانیکى (دستى) کفایت میکرد. تنها دو عامل، طرح را پیچیده میکرد؛ یکى پایدارکنندهاى که از توان موتور استفاده میکرد، و دیگرى، پرواز به صورت پرتاب از هواپیماى بى.-۲۹ یا بى.-۵۰ بود.ابتدائاً سه فروند ایکس.-۱ به نامهاى ایکس.-۱-۱، ایکس.-۱-۲، و ایکس.-۱-۳ ساخته شدند. تفاوتهاى عمده این سه فروند، در ضخامتهاى مقاطع بال و دم نهفته بود که هر کدام ترکیبى خاص داشت. براى اولین بار، ایکس.-۱-۱ از سرعت صوت فراتر رفت، و نهایتاً به سرعت ماخ ۱/۴۵ و ارتفاع فشار ۷۱،۹۰۲ فوت رسید. محدودیت ایکس.-۱-۱ براى پرواز با چنان سرعتى، نه به دلیل غلبه نیروى پسا، بلکه به دلیل کمبود سوخت بود. ایکس.-۱-۳، که عملکرد بهترى برایش پیشبینى میشد، پیش از اولین پرواز، در اثر انفجار بر روى زمین
ساقط شد. ایکس.-۱-۲ پس از تجهیز به بالى جدید (با نسبت منظرى چهار و ضخامت کم) و یک صندلى پرتابشونده، به سرعت ماخ ۲/۲۲ رسید.
گروه دوم هواپیماهاى خانواده ایکس.-۱ را ایکس.-۱ اى.، ایکس.-۱ بى.، و ایکس.-۱ دى. نامیدند. دو مدل اى. و دى. در اثر آتشسوزى سیستم پیشرانه و انفجار در حین عملیات قبل از پرتاب، نابود شدند. ایکس.-۱ اى. به بهترین مقدورات عملکردى در بین هواپیماهاى خانواده ایکس.-۱ رسید، و در ارتفاع ۹۰،۲۴۰ فوت به سرعت ماخ ۲/۴۳۵ دست یافت. |