C97

 

سی.-۹۷ ۱۹۴۴ C-97
هواپیماى ترابرى نظامى
  • شهرت: استراتوفریتر
  • همخانواده: کى.سى.-۹۷ 
  • سازنده: بوئینگ (ایالات متحده امریکا)
همزمان با طراحى بمب‏‌افکن بى.-۲۹، و سپس بى.-۵۰، مهندسان بوئینگ مشغول مطالعه طرح هواپیماى ترابرى مدل ۳۶۷ (استراتوفریتر) بودند. طرح مدل ۳۶۷ سازه‏‌اى شبیه بى.-۲۹ داشت؛ اما سطح مقطع بدنه‏‌اش دایره‏‌اى نبود، بلکه از دو قوس با شعاع‌هاى متفاوت تشکیل مى‏‌شد، و شعاع قوس فوقانى، بزرگ‌تر بود. با این تدبیر، ضمن پرهیز از پیچیدگى مراحل ساخت، حجم فضاى درونى شدیداً افزایش یافت. ناحیه فوقانى بدنه با فضاى بزرگتر براى جاگیرى مسافران، و ناحیه تحتانى محل حمل بار بود. «نیروى هوایى ایالات متحده» اولین پیش‏‌نمونه ساخته شده را ایکس.سى.-۹۷ نامید، و در ۱۵ نوامبر ۱۹۴۴ براى اولین بار آن‏ را به پرواز درآورد. بال‌ها، سطوح دم، و موتورهاى این هواپیما عیناً شبیه بى.-۲۹ بود. ویژگی‌هاى طرح سى.-۹۷ نظر نیروى هوایى را بسیار جلب کرد، و پرواز آزمایشى هم بسیار رضایت‏‌بخش بود.قدرت عملکرد سى.-۹۷ زمانى آشکار شد که در نهم ژانویه ۱۹۴۵ پیش‏‌نمونه آن، در مدت شش ساعت و ۴ دقیقه با طى مسافت ۲،۳۲۳ مایل، پروازى یک‌سره از سیاتل به واشنگتن انجام داد. سرعت متوسط سى.-۹۷ به اندازه ۲۰ مایل بر ساعت فراتر از بیشترین سرعت بى.-۲۹ بود. شش هواپیماى آزمایشى اولیه زودتر از ماه مارس ۱۹۴۷ تحویل نشدند؛ چون برنامه بمب‏‌افکن بى.-۵۰ در اولویت قرار داشت. این تأخیر باعث افزایش تجربه و توانایى فنى بوئینگ براى طرح سى.-۹۷ شد، و این هواپیما به دم و موتور شبیه بى.-۵۰ مجهز شد، و نتیجتاً سرعت تولید افزایش یافت.

مجموعاً فضاى قابل‏‌استفاده درون بدنه سى.-۹۷ بیش از دو برابر هر هواپیماى مسافربرى دیگرى در آن زمان بود. تا آغاز دهه ۱۹۵۰ تعداد ۲۷ فروند از سه مدل اى.، سى.، و دى. با مأموریت‌هاى ترابرى تولید شدند؛ ولى پس از عرضه هواپیماهاى داگلاس دى.سى.-۳ و دى.سى.-۴ با ظرفیت‌هاى اندکى بیشتر، بوئینگ تصمیم جدیدى اتخاذ کرد. بنا به این تصمیم، سى.-۹۷ همانند یک تانکر سوخت‏‌رسان (براى پشتیبانى از بمب‏‌افکن‌هاى استراتژیک نیروى هوایى) تدارک شد. به این ترتیب، هواپیماى کى.سى.-۹۷ ساخته شد که یک هواپیماى چندمنظوره بود، و علاوه بر مأموریت‌هاى سوخت‏‌رسانى، براى حمل ادوات و یا بیمارستان هوایى هم قابل استفاده بود. طرح این سوخت‏‌رسان چنان بود که تغییر شکل درونى هواپیما به نوع مسافربرى، سریعاً قابل‏‌اجرا باشد. روش سوخت‌گیرى هوایى کى.سى.-۹۷ از نوع فلائینگ بوم بود، و لوله سوخت‏‌رسانى از انتهاى بدنه خارج می‌شد؛ این روش سوخت‏‌رسانى هوایى، ابداع  خود بوئینگ بنا به درخواست نیروى هوایى بود و روی بى.-۲۹ آزمایش شده بود. اولین فروند سوخت‏‌رسان از ۶۰ فروند درخواست شده اولین مدل(کى.سى.-۹۷ ئى.) در ژوئیه ۱۹۵۱ تحویل شد، و سپس مدل‌هاى اف. و جى. عرضه شدند. مجموعاً ۸۰۸
فروند کى.سى.-۹۷ تولید شد که این هواپیماها در مدت عمر عملیاتی‌شان، به طور متوسط ۲،۸۸۰ نوبت سوخت‏‌دهى هوایى را در هر هفته انجام می‌دادند. هرچند استفاده از موتورهاى جت بر روى کى.سى.-۹۷ امکان‌پذیر بود، در تحلیل نهایى، فقط موتورهاى پیستونى مناسب تشخیص داده شد. در ژوئن ۱۹۵۶ آخرین فروند کى.سى.-۹۷ ساخته شد، که مصادف با مراحل نهایى تکمیل طرح کى.سى.-۱۳۵ بود.

boeing_kc-97g

هواپیماى سوخت‏‌رسان کى.سى.-۹۷ بسیار بیشتر از هواپیماى ترابرى پایه سى.-۹۷ تولید شد.

  • انواع مدل‌ها: C-97A، C-97B، C-97C، C-97D، KC-97E، KC-97F، KC-97G
  • کاربران:
  • تعداد تولید شده: ۲۷ فروند C-97 و ۸۰۸ فروند KC-97
  • قیمت:
3view

شکل سه‌نمای سی.-۹۷

مشخصات فنی
  • مراجع:

  • تاریخ آخرین بازبینی:

 

By

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *