| ای.تی.آر. | ATR | |
| فرانسه و ایتالیا | ||
| بحران انرژى سال ۱۹۷۳ باعث شد که توجه بسیاى از سازندگان هواپیما در جهان به لزوم توسعه هواپیماهاى مسافربرى منطقهاى دوموتوره توربوپراپ با ظرفیت بیش از ۳۰ صندلى جلب شود. در بین این سازندگان، شرکتهاى آئرواسپشیال (فرانسه) و آئریتالیا (ایتالیا) به فعالیت در زمینه توسعه هواپیماهاى این رده علاقهمند شدند. آئرواسپشیال طرح هواپیماى اى.اس. ۳۵ را آغاز کرد، و آئریتالیا به طراحى اى.آى.تى. ۲۳۰ مشغول شد. هرچند مذاکرات جداگانه با مشتریان سرشناس، هر دو شرکت را در مورد فعالیت جدیدشان مطمئن مىکرد، دو شرکت بهنحو فزایندهاى با کمبود سرمایه مواجه بودند. وقتى که دستیابى به کمک دولتى میسر نشد، هر دو شرکت در جستجوى شریک مناسب، در ژوئیه ۱۹۸۰ به توافقى با هم رسیدند. هدف این توافق، ادامه مطالعه یک هواپیماى ترابرى منطقهاى ۴۴-۵۰نفره بود.
مذاکرات بعدى این اتحادیه تازهتأسیس با خطوط هوایى، نیاز بازار به حدود ۲،۰۰۰ فروند هواپیماى ترابرى منطقهاى را تا سال ۲۰۰۰ نشان مىداد. در پرتو این پیشبینى امیدوارکننده، در چهارم نوامبر ۱۹۸۱ توافق مسئولان دو شرکت براى تکمیل و ساخت هواپیماى اى.تى.آر. ۴۲ اعلام شد. مقرر شد که کار ساخت اى.تى.آر. ۴۲ بهطور مساوى تقسیم شود، و آئریتالیا متولى ساخت بدنه و دم، و آئرواسپشیال عهدهدار ساخت بال و مونتاژ نهایى شد. این اتحادیه تا سال ۲۰۲۱ توانسته است که بیش از ۱،۵۰۰ فروند هواپیما را به بیش از ۲۰۰ مشتری از بیش از ۱۰۰ کشور جهان بفروشد. |
||
|
||
|
||
|
||