| با پیشرفت روزافزون سیستم‌هاى پدافند هوایى و موشک‌هاى هوابههوا، منافع استفاده از هواپیماهاى خفاکار روزبهروز بیشتر آشکار مىشود. وقتى که در ۱۹۷۵ «وزارت جنگ ایالات متحده» (پنتاگون) با مطرح کردن برنامه ایکس.اس.تى. دو شرکت نورثروپ و لاکهید را به ارائه طرحى براى یک جنگنده خفاکار دعوت کرد، هنوز مدلسازى ریاضى سطوحى با منحنىهاى پیچیده به وسیله رایانه عملى نبود؛ نتیجتاً دو شرکت رقیب، طرح‌هایى با استفاده از سطوح قطعهقطعه مستقیم و زاویهدار پیشنهاد کردند؛ براى کاهش انعکاس امواج رادار از روى سطوح یک پرنده، دو روش طراحى آئرودینامیکى مواد جاذب امواج وجود دارد: استفاده از ترکیب بال و بدنه با منحنىهاى پیچیده و استفاده از سطوح قطعهقطعه مستقیم و سطوح زاویهدار. طرح لاکهید، هواپیمایى شبیه یک تکه الماس تراشخورده با بال مثلثى و دم‌هاى عمودى متمایل به سمت وسط بود. طرح نورثروپ هم ویژگی‌هاى مشابهى داشت؛ اما به رده بالهاى پرنده (هواپیماهاى بىدم) نزدیکتر بود؛ در واقع، طرح پشنهادى نورثروپ ترکیبى با سطوح منحنىشکل پیچیده داشت، و از روش‌هاى طراحى و ساخت رایانهاى CAD/CAM به طور وسیعى در آن استفاده شده بود. همین طرح بعدها به ساخت هواپیمای بمب‌افکن بى.-۲ انجامید.
مشکل اصلى این طرح‌ها، ناپایدارى شدید ذاتى هواپیما بود. این مشکل باعث شد که سیستم کنترل پرواز-با-سیم چندگانهاى براى کنترل هواپیما ساخته شود. از آوریل ۱۹۷۶ لاکهید و نورثروپ آزمایش مدل‌هاى طرح‌هایشان را آغاز کردند. نتیجه این آزمایش‌ها، پیروزى طرح لاکهید در مناقصه ایکس.اس.تى. بود. با نامگذارى کلى برنامه به نام هَو بلو، قراردادى براى ساخت دو فروند پیشنمونه منعقد شد. اولین پیشنمونه، به‌نام اچ.بى. ۱۰۰۱، جنگندهاى با ظاهر عجیب بود که پس‌گرایى بال‌هایش به بیش از ۷۰ مىرسید. بعضى از قسمت‌هاى این پیشنمونه، از اجزاى هواپیماهاى دیگر گرفته شده بود؛ مثلاً از سیستم ارابه فرود اف.-۵ و بعضى از کنترل‌هاى کابین اف.-۱۶ در آن استفاده شده بود. در حین ساخت اولین پیشنمونه، پژوهش درباره مواد جاذب امواج رادار ادامه داشت که از نتیجه این پژوهش بعداً در ساخت پیشنمونه دوم (اچ.بى. ۱۰۰۲) استفاده شد. اچ.بى. ۱۰۰۱ براى نخستین بار در در اول دسامبر ۱۹۷۷ به پرواز درآمد. این هواپیما بدون سیستم کنترل پرواز، رفتار نامتعادلى داشت؛ حتى پرواز سى و ششم این پیشنمونه در چهارم مه ۱۹۷۸ با وجود بهرهگیرى از سیستم کنترل پرواز-با-سیم، در مرز پایدارى و ناپایدارى انجام شد، و برخورد شدید هواپیما با زمین در حین فرود، باعث جمعشدن ارابه فرود اصلى شد. حدود دو ماه بعد، دومین پیشنمونه هم پرواز کرد؛ اما این هواپیما هم دچار سانحه شد، و پس از اجراى ۵۲ پرواز آزمایشى، بر اثر ترکیدن لوله مایع هیدرولیک و بروز آتشسوزى، کاملاً از بین رفت.با وجود همه این مشکلات، در ۱۶ نوامبر ۱۹۷۸ تصمیم قطعى براى توسعه مهندسى مدل واقعى برنامه هو بلو اتخاذ شد، و این برنامه با عنوان رمزى سینیور ترند ادامه یافت. سرانجام، اولین پرواز هواپیماى سینیور ترند با مراقبت شدید امنیتى در ۱۸ ژوئن ۱۹۸۱ انجام شد. «وزارت دفاع ایالات متحده» تا سال‌ها هویت این هواپیما را، که اف.-۱۱۷ نامیده شد، مخفى نگاه داشت؛ تا آنکه در ۱۹۸۸ عکس مبهمى از آنرا در اختیار مطبوعات قرار داد. بهزودى اف.-۱۱۷ عملاً به کار گرفته شد، و در پاناما (دسامبر ۱۹۸۹)، کویت اشغالشده (۱۹۹۱)، و یوگسلاوى (سابق) وارد عمل شد، و بهویژه در جنگ خلیج فارس بسیار مؤثر بود. |
