| با سپرى شدن مدت زیادى از عرضه بمبافکنهاى بى.-۵۲ و مطرح شدن «پیمان محدود کردن سلاحهاى استراتژیک» (سالت ۱) ضرورت تهیه یک سلاح استراتژیک براى مقابله با تهدیدهاى احتمالى شوروى (سابق) احساس مىشد. هرچند در ۱۹۶۰ بمبافکنهاى بى.-۵۸ عملیاتى شده بودند، به دلائلى نتوانستند جانشین مناسبى براى بى.-۵۲ها باشند، و فقط پس از ده سال خدمت، جلوه خود را از دست دادند. بهعلاوه، برنامه ساخت بمبافکن بى.-۷۰ (والکایرى) هم بهدلیل هزینههاى زیاد و مشکل بقاپذیرى لغو شد؛ با ساقط شدن یک فروند یو.-۲ امریکایى با پدافند هوایى روسها، معلوم شد که پرواز در ارتفاع بالا بهتنهایى نمىتواند اطمینانبخش باشد.. بنابراین،با موافقت جرالد فورد، رئیس جمهور وقت ایالات متحده، «فرماندهى استراتژیک نیروى هوایى ایالات متحده» مناقصهاى را براى طراحى و ساخت یک بمبافکن استراتژیک قادر به نفوذ در مناطق حیاتى و استراتژیک دشمن مطرح کرد. طرح بالمتغیر پیشنهادى راکول اینترنشنال (قبلاً، نورث امریکن) بهنام بى.-۱ برنده این مناقصه شد، و براى ساخت پنج فروند پیشنمونه پروازى، و دو فروند پیکره (براى انجام آزمایشات سازهاى) قراردادى منعقد شد.
با شروع مراحل مختلف طراحى و ساخت، هزینههاى بى.-۱ روزبهروز افزایش یافت که این موضوع، به اعتراض شدید نمایندگان کنگره انجامید. از طرفى، با کم شدن بودجه در نظر گرفته شده، از تعداد هواپیماهاى درخواستى کاسته شد. با وجود این مشکلات، اولین فروند بى.-۱ در ۲۳ دسامبر ۱۹۷۵ به پرواز درآمد، و در ششمین پرواز آزمایشى، از سرعت صوت فراتر رفت. نتایج آزمایشهاى پروازى رضایتبخش بود؛ اما بهدلیل مشکلات مالى و پیشبینى کمدوام بودن این هواپیماى جدید در مقابل پیشرفت سریع دفاع هوایى روسها، جیمى کارتر، رئیس جمهور وقت ایالات متحده، برنامه بى.-۱ را لغو کرد. به این ترتیب، فقط چهار فروند بى.-۱ اى. ساخته شد که بعداً دو فروند آنرا به بى.-۱ بى. تغییر دادند.
با وجود لغو برنامه، پروازهاى آزمایشى ادامه یافت تا اشکالات احتمالى مشخص شود. در یکى از همین پروازها، به دلیل عقب رفتن بیش ازحد گرانیگاه هواپیما در اثر فرستادن سوخت به ناحیه پشتى، هواپیما دچار واماندگى شد، و سقوط کرد. پس از انتخاب رونالد ریگان به سمت ریاست جمهورى در ۱۹۸۱، برنامه بمبافکن استراتژیک بى.-۱ مجددا راهاندازى شد، و بر اساس قراردادى، ۱۰۰ فروند بى.-۱ بى. براى نیروى هوایى تولید شد.
مأموریت اصلى بى.-۱ نفوذ به مناطق حساس و حیاتى دشمن است. براى اجراى چنین مأموریتى، بى.-۱ در ارتفاع پایین با سرعت فراصوتى پرواز کرده، از تجهیزات پیشرفته الکترونیکى مناسب براى جنگ الکترونیک استفاده مىکند. طراحان راکول تلاش بسیارى کردهاند که «سطح مقطع رادارى» بى.-۱ را تاحدامکان کاهش دهند، تا احتمال شناساییش کم شود. بالهاى متغیر بى.-۱ عملکرد پروازى بهینهاى را فراهم مىکند، و باعث افزایش برد هواپیما مىشود. سازه هواپیما در بعضى از نقاط حساس (مثل ناحیه اتصال بال به بدنه) از فلز تیتانیوم ساخته شده که مىتواند دماهاى زیاد را تحمل کند. در ناحیه دم بى.-۱، مخروط بزرگى طراحى شده که سیستمهاى اختلال الکترونیکى درون آن قرار دارند. این سیستمها در کار رادارهاى دشمن اختلال ایجاد مىکند. خدمه پروازى بى.-۱ شامل چهار نفر (خلبان، کمکخلبان، و کاربران سیستمهاى تهاجمى و تدافعى) است که از صندلیهاى پران استفاده مىکنند.
از خطرات عمده براى بى.-۱، برخورد پرنده با آن در حین پرواز کمارتفاع است؛ این خطر براى همه هواپیماها در شرایط پروازى مشابه وجود دارد.. همچنین، بنا به آزمایشات انجام شده، با وجود امکان انجام سوختگیرى هوایى، بى.-۱ نمىتوانست به بیشترین وزن برخاستن پیشبینى شدهاش برسد. این مشکل با تغییر نرمافزار سیستم کنترل پرواز هواپیما رفع شد. |
