| در ۱۹۶۹ دولت‌هاى فرانسه و آلمان غربى (سابق) نیاز مشترکشان را به یک هواپیماى جدید آموزشى زیرصوتى پیشرفته براى نیمه دهه ۱۹۷۰ اعلام کردند. هر یک از دو دولت خواستار ۲۰۰ فروند هواپیماى جدید بودند. فرانسه درصدد تعویض هواپیماهاى تى.-۳۳ در آموزش‌هاى پیشرفته پرواز و مجیستر در تمرین تسلیحات بود و آلمان غربى (سابق) تعویض هواپیماى جى.-۹۱ در حملات زمینى و شناسایى و تمرین تسلیحات را پیشبینى مىکرد. براى تأمین نیاز اعلام شده، دو گروه آئرواسپشیال- ام.بى.بى. طرح یوروترینر و داسو برگه-دورنیر طرح آلفاجت را پیشنهاد کردند. در ۲۴ ژوئیه ۱۹۷۰ طرح آلفاجت برگزیده شد. بنابراین، یک گروه طراح از بین کارشناسان هر دو شرکت پیشنهاددهنده تشکیل شد، و هرچند داسوبرگه نقش مقاطعهکار اصلى را به عهده گرفت، مجموعه وظایف به طور مساوى بین هر دو شرکت تقسیم شد. در ۱۹۷۲ قراردادى براى ساخت ۴۰۰ فروند آلفاجت منعقد شد که به اجراى اولین پرواز در ۲۶ اکتبر ۱۹۷۳ انجامید.
البته هدف اصلى از طراحى آلفاجت، انجام مأموریت‌هاى آموزشى بود؛ اما بهدلیل علاقهمندى «نیروى هوایى آلمان غربى»، قابلیت انجام مأموریت‌هاى پشتیبانى نزدیک هوایى هم به آن افزوده شد. طرح فرابال و بلندى ارابههاى فرود پیشبینى شده براى آلفاجت، امکان نصب تسلیحات متنوعى را فراهم مىکرد. مسائل بینالمللى، تولید آلفاجت را تا اواخر ۱۹۷۵ به تعویق انداخت، و در این مدت، حدود ۴،۰۰۰ ساعت پرواز آزمایشى با آن انجام شد. خط تولید آلفاجت با درخواست خرید ۱۷۵ فروندى مشترک دو کشور سازنده آغاز شد که به تولید حدود ۵۰۰ فروند هواپیما براى بیش از ۱۰ کشور جهان تعمیم یافت.
با علاقهمند شدن کشورهاى دیگر به خریدن آلفاجت، سازندگانش با تعویض موتور و تجهیز آن به سیستم ناوبرى اینرسیایى (مناسب براى آموزش‌هاى تسلیحاتى و پشتیبانى هوایى)، مدل آلفاجت ۲ را براى صدور به کشورهاى کامرون و مصر عرضه کردند. مدل بعدى، یعنى آلفاجت ۳، نشاندهندههاى پیشرفتهاى در کابین دارد که براى آموزش‌هاى پیشرفته بسیار متناسب است.
عمدهترین تفاوت ظاهرى مدل‌هاى مختلف آلفاجت با هم، دماغه تیز در مدل اى.، و دماغه گردشده با دو زائده باریک در مدل ئى. است. این تغییر در دماغه، براى بهبود رفتار هواپیما در شرایط مارپیچ (بهویژه به درخواست فرانسه) انجام شده است؛ هرچند که مدل قبلى هم، چه در مارپیچ و چه در واماندگى، رفتار قابلقبولى داشت. |
