| روروک‌هاى پرنده | Flying Scooters | |
| بالگردانهاى غیرعادى | ||
| تطبیق موفق موتورهاى کوچک دوزمانه و حتى چهارزمانه قایق‌هاى موتورى براى استفاده در پرندههاى تفریحى، زمینه جدیدى را به وجود آورد تا انواع محدودى از هلیکوپترهاى تکنفره فوقسبک براى کاربردهاى نزدیکبرد، مثل بلند کردن یک سرباز براى عبور از فراز یک رودخانه، به وجود آیند. این رده از پرندهها، از سادهترین شکل بستن یک موتور به پشت خلبان و چرخاندن پروانهاى در بالاى سر او، تا شکل‌هاى پیچیدهتر نشستن خلبان بر روى یک صندلى مخصوص، را شامل مىشود. بقیه طرح‌ها، سکوهاى پرندهاى بودند که خلبان در حالت ایستاده قرار مىگرفت، و در بالاى سر و یا زیر او مجموعهاى از پروانههاى هم محور مىچرخیدند، و یا همچون هواسُر آویختنى، به جهت خاصى تکیه مىداد.
با وجود همه خلاقیت‌ها و ارزش‌هاى نهفته در توسعه «روروک‌هاى پرنده»، هیچکدام از انواع آنها تولید نشد. یک نمونه امریکایى از این پرندهها، پنکاست هاپیکوپتر بود. پنکاست یکى از اولین مینىهلیکوپترهاى مربوط به سال ۱۹۴۶ است. در این پرنده ابتدائاً از یک موتور ۲۰ اسببخارى، که به پشت خلبان بسته مىشد و دو پروانه هممحور را مىچرخاند، استفاده شد. بزودى این ابتکار با مدل ۱۰۲ جایگزین شد؛ که باز هم از پروانههاى هممحور، ولى این بار از صندلى و ارابه فرود، استفاده شد. واحد قدرت مدل ۱۰۲ یک موتور دو زمانه ۳۵ اسببخارى بود، و قطر پروانه آن، به ۱۶ فوت مىرسید. |
||
|
||
|
||