| هواپیماى ایلیوشین-۶۲، که براى نخستین بار در ژانویه ۱۹۶۳ به پرواز درآمد، اساساً با هدف تأمین یک هواپیماى ترابرى جت دوربرد براى خط هوایى آئروفلوت، با همان امکانات رفاهى و قابلیت‌هاى عملکرد پروازى شبیه مسافربرهاى همرده غربى، طراحى و ساخته شد. تا آن زمان، دفترهاى طراحى روسى ترکیببندیهاى ابداعى غربی‌ها در بیشتر ردههاى هواپیماهاى مسافربرى (چه توربوپراپ و چه توربوجت) را آزموده بودند؛ فقط ترکیببندى شاخص چهار موتور جت آویخته از بال‌ها، مثل بوئینگ ۷۰۷، داگلاس دى.سى.-۸، و کانویر ۸۸۰ هنوز آزموده نشده بود. وقتى که طراحان ایلیوشین اولین هواپیماى مسافربرى جت چهارموتوره روسى، یعنى ایلیوشین-۶۲، را طراحى مىکردند، موتورها را در عقب بدنه قرار داده، دم T-شکلى را برایش برگزیدند؛ چنین قوارهاى شبیه هواپیماى ویکرز وى.سى.-۱۰ بود. همانند طرح‌هاى مشابه غربى، این طرح جدید روس‌ها هم به تدابیرى براى غلبه بر گرایش هواپیما به«واماندگى عمیق» نیاز داشت؛ تحقق پدیده مخرب «واماندگى عمیق» براى هواپیماهایى با دم T-شکل، غیرقابلجبران است، و باعث سقوط هواپیما مىشود. بهعلاوه، تأخیر در تأمین موتور مناسب براى ایلیوشین-۶۲ از مشکلات این طرح بود. پیش‌نمونه ایلیوشین-۶۲ با موتور توربوجت لیولکا اى.ال.-۷ به رانش ۱۶،۵۳۵ پوند پرواز کرد، و موتور توربوفن کوزنتسوف ان.کى.-۸-۴ به رانش ۲۳،۱۵۰ پوند بعداً براى استفاده آماده شد.
ناتو طرح جدید ایلیوشین را کلاسیک نامید. تولید انبوه کلاسیک با پیشبینى حمل ۱۶۸ نفر مسافر در آرایش تککلاسه و حداکثر ۱۸۶ نفر مسافر آغاز شد، و این هواپیما از سپتامبر ۱۹۶۷ به خدمت آئروفلوت درآمد. پس از پروازهاى درونمرزى، ایلیوشین-۶۲ در مسیر مسکو- مونترال به خدمت گرفته شد. در ژوئیه ۱۹۶۸ این هواپیما جانشین توپولف-۱۴۴ در مسیر مسکو- نیویورک شد، و تدریجاً به هواپیماى مسافربرى استاندارد آئروفلوت براى مسیرهاى دوربرد مبدل شد.
تا سال ۱۹۷۱ تولید ایلیوشین-۶۲ ام. آغاز شد. این مدل به موتور سولووییف مجهز بود که با مصرف سوخت ویژه کمتر، عملکرد بارمزد-به-برد بسیار بهترى را فراهم مىکرد؛ به این ترتیب، ضعف مهم مدل اولیه جبران شد. اصلاحات دیگر این مدل شامل چنین مواردى بود: تغییر در آرایش عرشه پرواز، سیستم اویونیک جدید (براى تطابق با شرایط استاندارد «رده ۲»)، و اصلاح سیستم برآکش‌ها (براى تقویت عملکرد هواپیما در حرکت غلت). این مدل در ۱۹۷۴ به خدمت گرفته شد.با ثابت نگه داشتن سیستم پیشرانه مدل ام.، و با تغییر سیستم کنترل پرواز و تقویت سازه و ارابههاى فرود براى تحمل وزن بیشتر در حین نشستن و برخاستن، مدل جدید ایلیوشین-۶۲ ام.کى. عرضه شد که ظرفیت حمل ۱۹۵ نفر را دارا بود.
عمر طراحى سازهاى ایلیوشین-۶۲ معادل ۳۰،۰۰۰-۲۵،۰۰۰ ساعت پرواز، و ۸،۰۰۰-۷،۰۰۰ نوبت نشستن و برخاستن است. |
