| در اواخر جنگ جهانى دوم، که استفاده از موتورهاى جت براى هواپیماهاى جنگنده رایج شده بود، شرکت ریپابلیک تصمیم گرفت که با اجراى تغییراتى در طرح قبلی‌اش، یعنى جنگنده پیستونى پى.- ۴۷ (تاندربولت)، آن را براى تجهیز به موتورهاى جت ساخت جنرال‌الکتریک آماده کند. هرچند این تصمیم با اشکالات متعددى مواجه، و نهایتاً در اواخر ۱۹۴۴ کنار گذاشته شد، طرح جدیدى مورد بررسى قرار گرفت که به خلق اف.-۸۴ (تاندرجت) انجامید. این هواپیماى جنگنده، که همچنان به بالهاى مستقیم مجهز بود، اولین بار در ۲۸ فوریه ۱۹۴۶ به پرواز درآمد. با توفیق اف.-۸۴ در آزمایش‌هاى پروازى، صلاحیت عملکرد موتورهاى جت این هواپیما (ج.۳۹) هم اثبات شد.
سطح مقطع بدنه اف.-۸۴ دایرهاى بود، و به دلیل کمبود فضاى قابلاستفاده درون بال‌ها براى ذخیره سوخت، مخازن سوختى در نوک بال‌ها نصب شد. انتهاى بدنه چنان ساخته شده بود که دسترسى به موتور را بسادگى میسر می‌کرد؛ به این ترتیب، در مدتى کمتر از یک ساعت، تعویض کلى موتور امکانپذیر بود. دومین پیشنمونه اف.-۸۴ در سپتامبر همان سال، رکورد سرعت ۹۸۳ کیلومتر بر ساعت (۶۱۱ مایل بر ساعت) را براى ایالات متحده کسب کرد؛ البته این رکورد، باز هم از رکورد بینالمللى سرعت هواپیماى گلاستر متئور انگلیسى کمتر بود.
از بین مدل‌هاى مختلف اف.-۸۴، تغییرات مدل ئى. نسبت به اى. بیشتر از بقیه مدل‌ها، و شامل موارد زیر بود: افزایش طول بدنه (براى وسیع‌تر شدن فضاى کابین)، اصلاح شکل آئرودینامیکى مخازن سوخت نوک بال‌ها (براى بىنیازى از پرتاب آنها قبل از درگیرى هوایى)، افزایش قدرت سازهاى (براى افزایش مقاومت هواپیما در شتاب‌هاى زیاد)، افزودن مخازن سوخت پرتابشدنى بیرونى در وسط بال‌ها (براى افزایش شعاع عملیاتى به بیش از ۱،۰۰۰ مایل، یعنى ۳۰۰ مایل بیشتر از مقدار قبلى)، قابلیت استفاده از راکت‌هاى کمکى براى برخاستن. اولین پیشنمونه اف.-۸۴ ئى. در ۱۸ مه ۱۹۴۹ پرواز کرد، و در جنگ کره وارد میدان کارزار شد. این هواپیما در حمله علیه مواضع زمینى موفق بود؛ اما توفیق چندانى در جنگ‌هاى هوایى نداشت.
با موفقیت‌هاى فزاینده جنگندههاى با بالهاى پسگرا، ریپابلیک هم تصمیم گرفت که از این نظریه در مدل‌هاى بعدى اف.-۸۴ استفاده کند. نتیجه این تصمیم، ساختن اف.-۸۴ اف. بود که اساساً ظاهر متفاوتى داشت. در این مدل، نه تنها بال‌هابه اندازه °۴۰ پسگرا بودند، بلکه در سکان‌هاى افقى و عمودى هم از پسگرایى استفاده شده بود. به دلیل همین تغییرات عمده، اف.-۸۴ اف. با عنوان اختصاصى تاندراستریک نامیده شد. طبیعتاً سرعت تاندراستریک از مدل‌هاى قبلى بیشتر بود، و قادر بود که ۷۰ کیلومتر بر ساعت سریع‌تر از مدل ئى. پرواز کند. این مدل اولین بار در سوم ژوئن ۱۹۵۰ به پرواز درآمد؛ ولى تا ۱۹۵۴ عملاً وارد خدمت نیروى هوایى نشد. تقریبا نیمى از مجموع ۲،۷۱۱ فروند تولید شده تاندراستریک در نیروهاى هوایى بقیه کشورهاى عضو ناتو به خدمت گرفته شدند.
پس از اف.-۸۴ اف.، مدل جى. بر اساس همان ظاهر مدل‌هاى اولیه ساخته شد، و تغییرات ظاهری‌اش (نسبت به مدل ئى.) کمتر بود؛ با این حال، اف.-۸۴ جى. اولین جنگنده-بمبافکن «نیروى هوایى ایالات متحده» با قدرت حمل بمب اتمى بود، و به همین دلیل هم اهمیت ویژهاى یافت. از مجموع ۴،۴۵۷ فروند تولید شده تاندرجت در همه مدل‌ها، ۳،۰۲۵ فروند از مدل جى. بود. |
