| یکى از بزرگترین خانوادههاى هواپیماهاى ترابرى، چه از نظر تاریخى و چه از نظر جنبههاى تکنیکى و کمّى، خانواده هواپیماهاى داگلاس است، که با دى.سى.-۱ در ۱۹۳۳ آغاز شد، و با دى.سى.-۲ و دى.سى.-۳ (داکوتا) به تکامل رسید. سرگذشت خانواده دى.سى. با نیاز خط هوایى امریکایى تى.دبلیو.اى. به یک هواپیماى تماماً فلزى تکباله آغاز شد. قابلیت‌هاى مورد نیاز اعلام شده، شامل حمل اقلاً ۱۲ نفر مسافر، سرعت کروز ۲۳۳ کیلومتر بر ساعت ( ۱۴۵ مایل بر ساعت)، برد حدوداً ۱،۷۳۸ کیلومتر (۱،۰۸۰ مایل) و سقف پرواز ۶،۴۰۰ متر ( ۲۱،۰۰۰ فوت) بود. پیشنهادهایى از شرکت‌هاى هواپیماسازى عمده ایالات متحده مطرح شد. شرکت هواپیمایى داگلاس هم طرح دى.سى.-۱ را پیشنهاد کرد که بر اساس استفاده از آخرین مدل موتورهاى رایت سایکلون پیشبینى شده بود؛ تا آن زمان، شرکت داگلاس به دلیل قراردادى که در ۱۹۲۱ با «نیروى دریایى ایالات متحده» منعقد کرده بود، عمدتاً در زمینههاى نظامى فعالیت می‌کرد.
در ۲۰ سپتامبر ۱۹۳۰ تى.دبلیو.اى. موافقت خود را با طرح داگلاس اعلام کرد، و در کمتر از یک سال بعد، یعنى در اول ژوئیه ۱۹۳۳، پیشنمونه دى.سى.-۱ به پرواز درآمد. مشخصات محصول نهایى، از موارد مورد نیاز اولیه هم فراتر رفت؛ مثلاً سرعت کروز به حدود ۲۹۰ کیلومتر بر ساعت (۱۸۰ مایل بر ساعت) به ازاى ۱۴ نفر مسافر رسید. حتى پیش از تحویل رسمى دى.سى.-۱ در سپتامبر ۱۹۳۳، تى.دبلیو.اى. تقاضاى ۲۰ فروند از مدل اصلاحشده دى.سى.-۲ را ثبت کرد، و قبل از پایان سال، تقاضایش را به ۴۰ فروند رساند. بقیه خطوط هوایى هم به دنبال تى.دبلیو.اى. تقاضاهایى براى خرید دى.سى.-۲ مطرح کردند، و در حالى که این هواپیما براى اولین بار در مه ۱۹۳۴ پرواز کرد، ۷۵ فروند از آن تا ژوئن همان سال فروخته شده بود. |
