هواپیماهای مسافربری امروزی به دلیل امکان پرواز در ارتفاعات بالا، مثلاً ۴۰،۰۰۰ فوتی از سطح دریا، الزاماً به سیستم اکسیژن مجهزند. این سیستم به چند قسمت تقسیم می‌شود:
- سیستم اکسیژن کابین خلبان: این قسمت، شامل یک کپسول یا دو کپسول حاوی اکسیژن تحت فشار بالاست که از طریق لوله‌هایی به چندین ماسک در داخل کابین خلبان متصل می‌شود و خدمه می‌توانند در صورت احساس خستگی و یا در صورت بروز شرایط اضطراری از آن استفاده کنند. میزان اکسیژن قابل تامین این سیستم به نحوی است که تا حداقل چهار یا پنج ساعت می تواند برای همه نفرات خدمه، کفایت کند.
- سیستم اکسیژن کابین مسافران: برای استفاده مسافران و فقط در شرایط اضطراری، مثل فشار هوای کابین، ماسک‌هایی در بالای سر صندلی‌های مسافران قرار گرفته به صورت خودکار و یا به دستور خلبان، از محفظه‌هایشان پایین افتاده در اختیار مسافران قرار می‌گیرد. تعداد این ماسک‌ها با تعداد صندلی‌های مرتبط تطبیق دارد و در بعضی جایگاهها هم برای نوزادان فاقد صندلی، ماسک اضافه پیش‌بینی شده است. تامین اکسیژن برای این ماسک‌ها به دو روش امکان‌پذیر است:
- کپسول اکسیژن‌ساز: کپسول‌های کوچکی است که حاوی مواد شیمیایی است و با کشیده شدن بندی از روی آن که به ماسک‌ها اتصال دارد، چاشنی انفجاری کوچکی منفجر می‌شود و واکنش شیمیایی تولید اکسیژن در کپسول آغاز می‌شود. اکسیژن تولیدی از طریق لوله‌های باریکی به ماسک‌ها منتقل می‌شود. بسته به نوع این کپسول‌ها، حدود پانزده تا بیست دقیقه اکسیژن به ماسک‌ها تحویل می‌شود. پس از استفاده، این کپسول‌ها اصطلاحاً سوخته محسوب می‌شوند و باید با کپسول‌های جدید تعویض شوند.
- کپسول‌های بزرگ حاوی اکسیژن تحت‌فشار: همانند سیستم اکسیژن کابین خلبان، بعضی هواپیماها کپسول‌های پرفشار بزرگی در انبار زیر کابین دارند که با لوله‌های طولانی به همه ماسک‌های بالای سر مسافران اتصال دارد.
- سیستم اکسیژن دستی: علاوه بر سیستم‌های مشروحه فوق، برای موراد اضظراری، مثل بیماران بدحال، کپسول‌های کوچک پرفشار اکسیژن در داخل کابین‌های خلبان یا مسافران قرار داده شده که مهمانداران از آنها استفاده می‌کنند.
