| از اواخر دهه ۱۹۵۰، یعنى زمانى که تولید جنگنده ساب ۳۵ (دراکن) بهتازگى شروع شده بود، «نیروى هوایى سوئد» شرکت ساب را مأمور تأمین نیازهایش در دهههاى ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ کرد. متخصصان ساب مجدداً فعال شدند تا با طرح هواپیمایى جدید، که قاعدتاً مىبایستى بسیار پیشرفته هم باشد، نکات موردنظر نیروى هوایى را تأمین کنند. این بار هدف طراحى، طرحى فراصوتى بود که بتواند مأموریت‌هاى چهارگانه ضربتى، رهگیرى، شناسایى، و آموزشى را انجام دهد؛ درعینحال، قادر به استفاده از باندهاى کوتاه هم باشد تا در صورت بروز جنگ، با استقرار در پایگاه‌هاى متعدد سراسر کشور، احتمال نابودى آن در چند فرودگاه محدود از بین برود.
متخصصان ساب طرح‌هاى کاملاً متفاوتى را بررسى کردند. استفاده از بال‌هاى متغیر هنوز چندان رایج نبود، و ضمناً امکان استفاده از آن با تکنولوژى موجود سوئد موردتردید بود. طرح استفاده از بالابرنده جت (براى بلند شدن عمودى هواپیما) هم منجر به بروز محدودیت‌هایى مثل افزایش مصرف سوخت، کاهش برد پروازى، و کاهش ظرفیت حمل سلاح مىشد. پس این دو طرح کنار گذاشته شدند. سرانجام، طرحى بهدست آمد که به چرخاننده مسیر رانش موتور مجهز بود، و براى خنثى کردن گشتاور ناخواسته حاصله (بهویژه در حین فرود)، کانارد داشت. پیشاپیش، براى امکان پرواز فراصوتى، نوع بال مثلثى انتخاب شده بود.
طرح نهایى، ساب ۳۷ (ویگن) نامیده شد، و هفت فروند پیشنمونه (۶ فروند تکسرنشینه و یک فروند دوسرنشینه) از آن ساخته شد. نخستین پرواز ویگن در هشتم فوریه ۱۹۶۷ انجام گرفت. اولین مدل تولیدى ویگن براى تحویل به «نیروى هوایى سوئد»، اى.ج. ۳۷ بود، که از نیمه سال ۱۹۷۱ تدریجا جانشین هواپیماهاى ساب ۳۲ (لنسن) شد؛ در زبان سوئدى، اختصار «ج.» حرف اول واژه «جنگنده» و اختصار «اى.» حرف اول واژه «تهاجمى» است. وظیفه اى.ج. ۳۷ اجراى مأموریت‌هاى تهاجمى در همهگونه شرایط جوى، و در درجه دوم، اجراى عملیات رهگیرى است. مدل دوسرنشینه تحویلى، به نام اس.کى. ۳۷، یک هواپیماى آموزشى است، و در دوم ژوئیه ۱۹۷۰ براى نخستین بار پرواز کرد.
ویگن به موتور توربوفن امریکایى پرات‌اندویتنى مجهز است، و پسسوز قدرتمندى دارد که طراحى و ساخت آن را خود سوئدی‌ها انجام دادند. ویگن به کمک این موتور قادر است که در ارتفاع بسیار پایین، با سرعت کروز اقتصادى پرواز کند، و بهطور همزمان، از امکان شتاب و صعود سریع براى اجراى مأموریت‌هاى رهگیرى برخوردار باشد. |
