| تولید جنگنده-بمبافکن بال‌متغیر امریکایى اف.-۱۱۱ در نیمه دهه ۱۹۶۰ تهدیدى جدى براى شوروى (سابق) بود. به همین دلیل، کارخانه سوخو هم مأمور ساختن هواپیمایى با قابلیت‌هاى مشابه شد. بعضى از اهداف طراحان سوخو در طرح جدیدشان، قابلیت پرواز فراصوتى در ارتفاع پایین، توانایى اجراى عملیات در شب یا روز و در همهگونه شرایط جوى، و قابلیت استفاده از باندهاى نامناسب و کوتاه بود. اولین طرح پیشنهادى، که یک بمبافکن بالمثلثى عمودپرواز بود، به نتیجه مطلوب نرسید، و سوخو با استفاده از تجربه حاصله از تولید هواپیماهاى بال‌متغیر سوخو-۱۷ و میگ-۲۳، به طرح بال‌متغیر دیگرى روى آورد که آن را رسماً سوخو-۲۴ نامیدند. پیشنمونه سوخو-۲۴ براى نخستین بار در ۱۷ ژوئیه ۱۹۷۰ پرواز کرد.
ابتدائاً غربی‌ها نام محصول جدید سوخو را اشتباهاً سوخو-۱۹ مىپنداشتند، و ناتو آن را بهرویه استاندارد نامگذارى جنگندهها، فنسر نامید؛ البته پس از فاش شدن اطلاعات دقیق‌ترى درباره سوخو-۲۴، این نام همچنان حفظ شد. کمبود اطلاعات دقیق درباره سوخو-۲۴، آن را به شبح ترسناکى براى هواپیماهاى غربى تبدیل کرده بود؛ ولى پس از مدتى، بهویژه پس از آگاهى از نوع موتور در دهه ۱۹۸۰، تا حدى نگرانىهاى قبلى درباره آن رفع شد.
ویژگی‌هاى آئرودینامیکى سوخو-۲۴ بسیار شبیه میگ-۲۳ است. شاید دلیل اصلى این شباهت، بهرهگیرى هر دو دفتر طراحى میگ و سوخو از پژوهش‌هاى «انستیتو مرکزى آئروهیدرودینامیک» (ساگى) در مسکو براى تقویت طرح‌هایشان بوده است. بال سوخو-۲۴ شهپر ندارد، و حرکت غلت هواپیما با تحریک دم تماماًمتحرک (شهپردم) انجام مىشود. صندلی‌هاى دوسرنشین فنسر، شبیه جنگنده اف.-۱۱۱ امریکایى، به صورت پهلوبهپهلو قرار دارد، که آرایشى غیرعادى است. اتخاذ چنین آرایشى احتمالاً براى افزایش کارآیى چشمى خلبان در پرواز سریع کمارتفاع و همچنین،تأمین فضاى موردنیاز سیستم‌هاى رادارى بوده است. با استفاده از یک رادار ویژه براى تعقیب ناهمواری‌هاى زمین، فنسر مىتواند در ارتفاع بسیار پایین پرواز خودکار انجام دهد. از عیوب سوخو-۲۴ سروصداى زیاد موتور آن است.
سوخو-۲۴ از دسامبر ۱۹۷۴ تدریجاً جانشین یاک-۲۸ (بروئر) در نیروهاى نظامى شوروى (سابق)شد. |
