| پس از اعلام نیاز ناتو به یک هواپیماى شناسایى دریایى و ضدزیردریایى در ۱۹۵۷، طرح برگه ۱۱۵۰ (پیشنهادى داسوبرگه) پذیرفته شد، و قراردادى براى ساخت پیشنمونه منعقد شد. طرح نهایى، آتلانتیک نامیده شد، و پیشنمونهاش در ۲۱ اکتبر ۱۹۶۱ براى نخستین بار به پرواز درآمد. براى تولید انبوه آتلانتیک برنامهاى بینالمللى ترتیب داده شد؛ به این ترتیب که قسمت‌هاى مختلف مجموعاً ۸۷ فروند هواپیما در کشورهاى مختلف ساخته مىشد، و مونتاژ نهایى آنها در تأسیسات واقع در تولوز (فرانسه) انجام مىگرفت. این برنامه تولیدى در ۱۹۶۵ آغاز شد، و تا زمان خاتمه تولید در ۱۹۷۴ ادامه یافت. هواپیماهاى تولید شده، بین کشورهاى فرانسه، هلند، ایتالیا، و آلمان غربى (سابق) تقسیم شدند، و پاکستان هم سه فروند از هواپیماهاى اضافى فرانسه را در نیمه دوم دهه ۱۹۷۰ خریدارى کرد.
آتلانتیک در شکل اولیهاش، یک رادار جستجوگر سى.اس.اف. در پوشش زیرین دماغه داشت، و مىتوانست از تسلیحاتى مثل اژدر، بمب‌هاى گود، بمب‌هاى معمولى، و موشک‌هاى هوابهسطح استفاده کند.
اصلاحاتى که بر روى آتلانتیک انجام شد، عمر این هواپیما را تا حد دو برابر مقدار پیشبینى شدهاش افزایش داد. همچنین، آلمانی‌ها سیستم‌هاى الکترونیکى پیشرفتهترى را در نوک بال‌هاى هواپیماهایشان نصب کردند، و ایتالیایىها هم اصلاحات مشابهى را انجام دادند. فرانسه بیش از بقیه کشورها براى افزایش عمر عملیاتى آتلانتیک سرمایهگذارى کرد، و اساساً طرح جدیدى به نام آتلانتیک ۲ را به وجود آورد.
آتلانتیک ۲ علاوه بر اصلاحات الکترونیکى و افزایش مقاومت سازهاى در برابر پدیده خوردگى، قابلیت استفاده از موشک اگزوسه را هم داراست. براى اجراى اصلاحات، دو پیکره موجود طرح پایه آتلانتیک انتخاب شد، و اولین فروند آتلانتیک ۲ در مه ۱۹۸۱ به پرواز درآمد. |
