| هرچند پس از آرمیس‌تیس (ساپویت داو، ۱۹۱۹) در انگلستان تلاش‌هاى زیادى براى تولید یک هواپیماى اقتصادى سبک دوسرنشینه براى متقاضیان شخصى انجام شد، هیچ توفیق اقتصادى به دست نیامد؛ تا آنکه شرکت دهاویلند طرح موث را آغاز کرد. کاپیتان دهاویلند (بعدها ملقب به سرجفرى) موقعى به فکر ساختن این هواپیما افتاد که متوجه بزرگى بیش از حد هواپیماى دى.اچ.۵۱، و در مقابل، کوچکى بیش از حد هواپیماى دى.اچ.۵۳ شد. او به سرگرد فرانک هال‌فورد، که قبلاً در زمینه موتور موردنظر براى دى.اچ. ۴ فعال بود، پیشنهاد کرد که با نصف کردن یک موتور رنو خنک شونده با هوا، و اجراى تغییراتى، آن را براى طرح مورد نظرش آماده کند؛ چون موتور مناسبى در بازار وجود نداشت. این کار انجام شد، و اولین فروند موث با موتور ۶۰ اسببخار سیرس در ۱۹۲۵ به پرواز درآمد. در آن سال جنب و جوش زیادى در فعالیت‌هاى پروازى در بریتانیاى کبیر بروز کرد، و موث سریعاً قابلیت‌هاى خود را، نه تنها در بریتانیاى کبیر، بلکه (در چند شکل ساخته شده) در تمامى دنیا نشان داد.
اولین فروند موث، به خلبانى سر آلن کبهام (مشهور شده به دلیل پرواز از انگلستان به کیپ تاون و بازگشت از آنجا، با یک فروند دى.اچ.۵۰ ج.) از لندن تا زوریخ پرواز کرد، و در همان روز هم بازگشت. در ۱۹۲۷ یک فروند موث پرواز رفتوبرگشتى در مسیر لندن-کیپتاون انجام داد، و یک فروند دیگر هم موفق به کسب رکورد ارتفاع پرواز هواپیماهاى سبک شد. اولین جایزه عملیات آکروباتیک هم به یک فروند موث رسید. در سال بعد، کاپیتان دهاویلند شخصاً رکورد سقف پرواز را به ۶،۰۸۹ متر (۱۹،۹۸۰ فوت) رساند. در ۱۹۲۸ دهاویلند موتور گیپسى را براى موث تولید کرد که به صورت موتور استاندارد این هواپیما درآمد. موث به موفقیت‌هاى بیشمارى با این پیشرانه جدید دست یافت. در ۱۹۳۱ رکورد جدیدى براى پرواز در مسیر انگلستان-استرالیا به مدت نه روز و چهار ساعت به دست آمد.
اجراى اصلاحات بدون وقفه ادامه یافت؛ به طورى که مدل‌هاى متعدد گیپسى ۳ موث، فاکس موث، تایگر موث، و پوس موث عرضه شدند، و هر کدام به توفیقاتى دست یافتند. |
