| ابتکار ساختن بمبافکن روزپرواز با عملکرد قوى، با دى.اچ.۴ آغاز شد، و فیرى فاکس (۱۹۲۵) آن را جاودانه کرد. هرچند ابتدائاً یک طرح فلزى از فاکس اولیه براى جانشینى احتمالى ماشین قدیمىتر در «نیروى هوایى سلطنتى» مورد نظر بود، قراردادى براى تولید هواپیماى جدید هارت، با شرکت هاوکر بسته شد.
هارت در مدل‌هاى مختلف، و با نام‌هاى متفاوت، افتخارات ویژهاى در نیروهاى هوایى کشورهاى مختلف به دست آورد. هواپیماى جنگنده تکسرنشینه فیورى با همان سیستم سازهاى مورد استفاده هارت، به موفقیت‌هاى مشابهى رسید. در واقع، شکل ساختارى به همراه عملکرد پروازى و هدایتپذیرى قوى، مایه موفقیت‌هاى هارت و فیورى بود. اعتبار طرح هر دو این هواپیماها به سر سیدنى کام تعلق داشت، و سیستم سازه فلزى به کار رفته، مدیون نظریات سیگریست بود. بنا بر این نظریات، لولههایى از جنس فولاد و دیورالومین (آلیاژى از آلومینیوم با ۴% مس، و مقدارى منیزیوم، منگنز، آهن، و سیلیکون) به مقدار زیادى استفاده مىشد؛ مثلاً در سازه بدنه از تیرهاى فولادى و مهارمیلههاى فولادى یا دیورالومینى به‌وفور استفاده شد. دوام، دردسترس بودن، و سهولت تعمیر و نگهدارى، از وجوه قوت هارت بود.
بمبافکن روزپرواز هارت براى اولین بار در ۱۹۲۸ پرواز کرد، و بهسرعت در نقش یک جنگنده دوسرنشینه تغییر داده شد، و به نام دمون وارد خدمت شد. دمون به دو قبضه تیربار ثابت براى خلبان و یک قبضه تیربار آزاد دیگر مجهز بود. مدل‌هاى متفاوتى از هارت تولید شدند: مدل جنگنده-تجسسى ناونشین هارت به نام آسپرى، مدل تدارک شده با همکارى نیروى زمینى به نام آداکس، مدل غیرمسلح هارت ترینر، و مدل چندمنظوره هاردى. هکتور مدلى بود که با مساعدت ارتش به یک موتور ۲۴ سیلندر ناپیر دگر (خنکشونده با هوا) به‌جاى موتور ۱۲ سیلندر رولز رویس (خنکشونده با مایع) مجهز بود. |
