ایرباس ۳۱۰ |
۱۹۸۲ |
Airbus 310 |
| هواپیماى مسافربرى پهنپیکر میانبرد | ||
|
||
|
||
|
||
| پس از اطمینان شرکاى اتحادیه اروپایى ایرباس از سودآور بودن تولید ایرباس ۳۰۰، مشتقات دیگرى از این هواپیما براى فعالیتهاى بعدى بررسى شد. ابتدائاً طرح مدل بى.۵ مبناى تحقیقات بود، و تا ۱۹۷۴ مدلهاى بى.۹ (با بدنه کشیدهتر)، بى.۱۰ (با بدنه کوتاه‌تر)، و بى.۱۱ (با دهانه بال و چهار عدد موتور) هم موردمطالعه قرار گرفتند. از توسعه مدلهاى بى.۹ و بى.۱۱ (بهترتیب) طرح‌هاى ایرباس ۳۳۰ و ۳۴۰ به دست آمدند، و توسعه مدل بى.۱۰ به طرح ایرباس ۳۱۰ انجامید. از نیمه دهه ۱۹۷۰ خطوط هوایى اروپایى ابراز تمایل کردند که از سال ۱۹۸۳ به بعد، هواپیماى جدید متوسطى از رده نزدیکبرد/میانبرد را به خدمت بگیرند. بنابراین، ایرباس در ژوئیه ۱۹۷۸ بازاریابى اولیه براى توسعه طرح ایرباس ۳۰۰ بى.۱۰ را آغاز کرد، و پیشقراردادهایى را براى فروش هواپیما به خطوط هوایى سوئیسایر، لوفتهانزا، و ایر فرانس منعقد کرد. شکل نهایى طرح جدید، به نام ایرباس ۳۱۰، تازه در پایان سال ۱۹۷۸ دقیقاً مشخص شد؛ به این ترتیب که طول بدنه ۳۱۰ نسبت به ۳۰۰ به اندازه ۱۳ قاب کوتاه‌تر شد، و براى جا دادن صندلی‌هاى بیشتر، اصلاحاتى هم در قسمت انتهایى بدنه انجام گرفت. هرچند که از نظر سازهاى، بال ۳۱۰ شبیه بال ۳۰۰ بود، طراحى آئرودینامیکى جدیدى داشت که نتیجه تحقیقات وسیع بریتیش آئروسپیس در هاتفیلد بود. شرکت تازهتأسیس بریتیش آئروسپیس، که سهام هاوکر سیدلى را در اختیار داشت، در اول ژانویه ۱۹۷۹ با ۲۰% سهم مشارکت، به جمع سازندگان صنایع ایرباس (آئرواسپشیال، ام.بى.بى.، کاسا، و فوکر) پیوست، و قسمتى از فعالیتهاى طرح ۳۱۰ را به عهده گرفت. اولین فروند ۳۱۰ در سوم آوریل ۱۹۸۲ به پرواز درآمد، و در سپتامبر سال بعد، گواهینامه صلاحیت پرواز اروپایى جار را در «رده ۳ اى.» دریافت کرد.
از ویژگیهاى مهم ایرباس ۳۱۰، استفاده از سیستم‌هاى رقمى در کابین خلبان است که نقش مهندس پرواز را حذف کرده است. نشانگرهاى مربوط به مهندس پرواز، به مقابل خلبانان منتقل شده، و از سیستم کنترل پرواز-با-سیم بهطور محدود (در تحریک برآکش‌ها) استفاده شده است. بعضى از تجهیزات پیشرفته کابین خلبان ۳۱۰ در مدلهاى جدیدتر ۳۰۰ هم به کار گرفته شده‌اند؛ این رویه استفاده از تکنولوژى پیشرفته در کابین خلبان، در طرح‌هاى بعدى ایرباس هم ادامه یافت تا آنکه در محصول بعدى این اتحادیه، یعنى ۳۲۰، سیستم کنترل پرواز-با-سیم بهطور گستردهاى مورداستفاده قرار گرفت. ابتدائاً دو مدل اولیه ۳۱۰-۱۰۰ و ۳۱۰-۲۰۰ پیشنهاد شده بود که بعدا طرح مدل 100 لغو شد، و فعالیتها بر روى طرح اصلاحى مدل ۲۰۰ (با ظرفیت حمل مسافر بیشتر) ادامه یافت. سوئیسایر و لوفتهانزا اولین دریافتکنندگان ایرباس ۳۱۰ بودند، و در ۲۹ مارس ۱۹۸۳ اولین هواپیماهایشان را تحویل گرفتند. |
||
هواپیمای ایرباس ۳۱۰ متعلق به هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران |
||
|
||
|
||
|
||
|
||
 شکل سه‌نمای ایرباس ۳۱۰ |
||
مشخصات فنی ۳۱۰-۳۰۰
|
||
|
||
|
||
