مشخصات فنی

 

بریتیش آئروسپیس ۱۴۶

۱۹۸۱

BAe 146

هواپیماى ترابرى منطقه‏‌اى
  • شهرت: اورولاینر
  • سازنده: بریتیش آئروسپیس (انگلستان)
در دهه ۱۹۶۰ شرکت دهاویلند بررسی‌هایى را براى طراحى یک هواپیماى محلى توربوپراپ کوچک آغاز کرد. این هواپیما، که دى.اچ.۱۲۳ نامیده شد، از نوع فرابال و دوموتوره بود؛ اما وقتى که دهاویلند در شرکت هاوکر سیدلى ادغام شد، ادامه برنامه مذکور به طرح هواپیماى فروبالى با موتور توربوفن انجامید که آن‏‌را اچ.اس.۱۴۴ نامیدند. فقدان یک موتور مناسب، طراحان را واداشت که در ۱۹۷۱ به ادامه همان طرح فرابال پیشین بپردازند؛ ولى این بار، استفاده از چهار موتور کوچکتر پیش‏‌بینى شد. در ۲۹ اوت ۱۹۷۳ پیگیرى جدى طرح نهایى با نام جدید اچ.اس.۱۴۶ و با همکارى دولت رسماً آغاز شد. به‏ دلیل رکود اقتصادى سالهاى ۱۹۷۴-۱۹۷۵ ادامه فعالیت این برنامه در اکتبر ۱۹۷۴ متوقف شد، و اچ.اس.۱۴۶ در مرحله طرح باقى ماند.سرانجام، در دهم ژوئیه ۱۹۷۸، و این بار با مدیریت شرکت تازه‏‌تأسیس بریتیش آئروسپیس، یک‏ بار دیگر بررسى طرح اچ.اس.۱۴۶ آغاز شد. با حمایت مالى دولت، کار ساخت اچ.اس.-۱۴۶ در دو مدل ۱۰۰ و ۲۰۰ به‏‌طور همزمان در هاتفیلد آغاز شد. مدل ۱۰۰ ظرفیت جابجایى حدود ۸۲ نفر مسافر را داشت؛ ولى براى مدل کشیده‏‌تر ۲۰۰، حمل حدود ۹۶ نفر پیش‏‌بینى شده بود. اولین پیش‏‌نمونه مدل ۱۰۰ در سوم سپتامبر ۱۹۸۱ پرواز کرد، و در سوم اوت سال بعد، پیش‏‌نمونه مدل ۲۰۰ هم پرواز کرد. با صدور گواهینامه صلاحیت پروازى، تولید اچ.اس.۱۴۶ آغاز شد.

تولید قسمتهاى مختلف ۱۴۶ در کارخانه‏هاى پراکنده بریتیش آئروسپیس (در سطح انگلستان) و حتى بعضى شرکت‌هاى خارجى انجام گرفت؛ مثلاً شرکت امریکایى اوکو آئرواستراکچرز در تولید جعبه پیچشى بال و شرکت سوئدى ساب اسکانیا در تولید دم افقى و همه سطوح کنترل تماماً متحرک همکارى داشته‏‌اند. البته همه مراحل مونتاژ نهایى این هواپیما در هاتفیلد انجام مى‏‌شد.

در ژوئن ۱۹۹۲ بریتیش آئروسپیس براى رقابت مؤثرتر با هواپیماهایى مثل فوکر ۱۰۰، هواپیماهاى خانواده ۱۴۶ را با اجراى اصلاحاتى، با عنوان اورو آر.ج. عرضه کرد. به این ترتیب، اورو آر.ج.۷۰ عنوان جدید مدل ۱۰۰-۱۴۶، و اورو آر.ج.۸۵ و اورو آر.ج.۱۰۰ (به‏‌ترتیب) نامه‌اى جدید ۲۰۰-۱۴۶ و ۳۰۰-۱۴۶ است. در این خانواده از هواپیماها، اورو آر.ج.۱۱۵ دوربردترین مدل است که ظرفیت حمل حداکثر ۱۱۶ نفر مسافر را داراست. همه این مدل‌ها به کابین الکترونیکى مطابق با استانداردهاى رده سوم فرود خودکار مجهزند، و از موتور تکسترون لایکومینگ نیرو مى‏‌گیرند. اورو آر.ج.۷۰ با آرایش صندلی‌ها در ردیف‌هاى پنج‏‌تایى، براى مشتریان امریکاى شمالى پیش‏‌بینى شده است؛ در حالى که اورو آر.ج.۸۵ با آرایش صندلی‌ها در ردیف‌هاى شش‏‌تایى، عمدتاً براى استفاده در داخل اروپا مناسب‌تر است. اولین هواپیمایى که از خانواده اورو آر.ج. تولید شد، از مدل ۸۵ بود که در ۲۷ نوامبر ۱۹۹۲ به پرواز درآمد.

در ۱۹۸۷ نوع باربرى ۱۴۶ هم به خدمت درآمد که آن‏ را ۱۴۶ کیو.تى. نامیدند. همه مدلهاى ۱۴۶ قابل‏‌تبدیل به این مدل هستند؛ مثلاً مدل ۳۰۰ کیو.تى. قادر به حمل ۱،۳۶۰ کیلوگرم بار است.

BAe146

هواپیماى ترابرى منطقه‌‏اى ۱۴۶  مى‏‌تواند تعداد ۱۰۰ نفر مسافر را در فضاى فراخى جابجا کند.

  • انواع مدل‌ها:

۱۴۶-۱۰۰ (اولین مدل، با ظرفیت بین ۸۲ تا ۹۳ نفر مسافر)

۱۴۶-۲۰۰ (متفاوت با مدل ۱۰۰در طول بدنه و وزن برخاستن، با ظرفیت بین ۹۶ تا ۱۰۹ نفر مسافر)

۱۴۶-۳۰۰ (با ظرفیت بیش از ۱۰۰ نفر مسافر)

RJ70 (تغییریافته ۱۰۰-۱۴۶)

RJ85 (تغییریافته ۲۰۰-۱۴۶)

RJ100 (تغییریافته ۳۰۰-۱۴۶)

RJ115 (دوربردترین مدل)

146QT (مدل بارى، با کف تقویت‏‌شده و درِ بارگیرى بزرگ)

  • کاربران: انگلستان، سوئیس، ایالات متحده امریکا، آلمان، اندونزى، کلمبیا، ترکیه، …
  • تعداد تولید شده: ۳۸۷ فروند
سه نمای 146

شکل سه‌نماى بریتیش آئروسپیس ۱۴۶

اطلاعات فنی مدل ۳۰۰

  • مراجع:

  • تاریخ آخرین بازبینی:

 

By

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *